بسم رب الحسین علیه السلام

افسوس که نخل سایه بانی خم شد بلبل ز فراق گل ، قرین غم شد

با خط جلی نوشته در لوح جهان: یک خادم دربار حسینی کم شد

آن حنجره ی پر خروش، ساکت و آرام شد و آن قلب تپیده به عشق سالار شهیدان از تپش ایستاد . دیگر صدای اذان موذن خوش لهجه به گوش جانمان نرسید و دیگر شهر صدای اذانش را نخواهد شنید. نه صدای گرم اذانش را و نه روضه های سوزناکش را .

بعد از او به مسجد رفتیم اما جایش را در محراب و منبر خالی دیدیم . به منبر نگاه کردیم و دیدیم که دسته گلی را به جایش بر منبر گذاشته اند و عبایی که دیگر بر دوش امام جماعت قرار نخواهد گرفت و این گونه به دلمان تفهیم کردیم که دیگر نباید منتظرش باشیم .

در تشییع جنازه اش نیز دوباره شهر و دیارمان عطر و بوی عاشورا و کربلا گرفت و مردم قدرشناس نگذاشتند لحظه ای تابوت روضه خوانِ کوچه های بنی هاشم و صحرای عطشناک کربلا بر زمین بماند و او را بر دوشهای خسته خود تا منزل گاه ابدیش همراهی نمودند .

تشییع جنازه با شکوهش و انبوه جمعیت حاضر، بیشتر قلبمان را آزرد وقتی که گفتند : ارباب لب تشنه اش ، نه تشییع جنازه ای داشت و نه کفنی ، فقط بوریایی بود و بس …

وقتی به فرزندانش تسلیت گفتند و با احترام به آنان سر سلامتی دادند، دلهای داغدارمان به یاد سکینه (س) و رقیه (س) افتاد و نتوانستیم بغضمان را فرو ببریم و یادمان آمد که همیشه در ظهر عاشورا برایمان می خواند:

ذوالجناح بی صاحب از میدان درآمد واویلا …

می دانیم که نبودش را نمی شود پر کرد… آخر هر کس روضه ای داشت به سراغ او می آمد ، هر کس ذکر مصیبتی داشت نشانی منزلش را می پرسید و هرکس که قصد تشرف به مکه و کربلا را داشت او برایش چاووش خوانی می نمود:

بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا …

تو را به خدا می سپاریم … تو را و زمزمه ی مناجات سحر گاهت را … تو را و صدای دلنشین اذانت را … تو را و حنجره ی عاشورائیت را … تو را و سوز دعای کمیلت را … تو را و نوحه های سوزناک پامنبری ات و دم محزون صبحدمت را… تو را و اقامت نماز جماعتت را … تو را و منبر منتظر روضه هایت را …

جای خالی ات حتی در مراسم ختم خودت نیز به چشم می آمد، ای نوحه خوان گلهای پرپر شده عاشورا …

دیدار به قیامت ملا حاجی عزیز…

کاروان عمر ما منزل به منزل می رود منزل اول حسین (ع) و منزل آخر حسین (ع)

به قلم : محمد میرزایی