در طول روز کارهای بسیار متعددی را همزمان انجام می‌دهید و تنها توجهی جزئی را صرف هر کدام از این کارها یا افرادی که با آن‌ها سروکار دارید می‌کنید و این امر تا جایی پیش می‌رود که ذهن شما را دچار گسیختگی و بی‌خیالی نسبت به همه موارد می‌کند.

به گزارش "چغادک نیوز"، این جستار برای اولین بار در بین کاربران فارسی‌زبان اینترنت مفهوم «عصر گسیختگی» یا Age of Interruption را مطرح می‌کند. عصری که در ادامه عصر اطلاعات و مشخصا درباره تکنولوژی‌های ارتباطاتی و رسانه‌هاست و ویژگی بارز آن اضافه باری اطلاعات[۱] و عدم تمرکز کافی میان کاربران است. در این یادداشت کوتاه با این مفهوم و برخی زمینه‌های پژوهشی آن در حوزه‌های آموزشی، جامعه‌شناسی، روانشناسی و علوم ارتباطات آشنا می‌شویم.

برای اولین بار مفهوم «عصر گسیختگی» سال ۲۰۰۶ و در روزنامه نیویورک تایمز طی نوشته‌ای ژورنالیستی به همین نام عمومی شد. در آن نوشته آمده است که "توجه جزئی مداوم، وقتی مشغول کار با اینترنت یا تلفن‌همراه هستید و در عین حال تلویزیون می‌بینید، در کامپیوترتان تایپ می‌کنید و به سوال فرزندتان پاسخ می‌دهید رخ می‌دهد. در طول روز کارهای متعددی را همزمان انجام می‌دهید و تنها توجه جزئی را صرف هر کدام از این کارها یا افرادی که با آن‌ها سروکار دارید می‌کنید."[2] در این عصر، اطلاعات فراوانی توسط رسانه‌ها منتقل می‌شود و کاربران این وسایل دارای حداقل توجه شناختی به پیرامون‌شان هستند.

مطالعات اخیر عصر گسیختگی بر حوزه‌های آموزشی تمرکز داشته است. الن رز[۳] سال ۲۰۱۰ پژوهشی را درباره ارتباط عصر گسیختگی با نسل‌های جوان‌تر انجام داد؛ کسانی که در معرض اطلاعات فراوانی هستند و توجه کمی به پیرامون‌شان دارند. وی معتقد است که آموزگاران باید به چندعملکردی بودن[۴] دانش‌آموزان توجه کنند. رویکرد این پژوهشگر در مواجهه با عصر گسیختگی آسیب‌شناسانه و مثبت بود. به همین ترتیب پژوهشگران دیگری نگرش‌های به مراتب خوش‌بینانه‌تری درباره ارتباط تکنولوژی به چندعملکردی بودن کاربران اتخاذ کردند. لین[۵] سال ۲۰۰۹ نشان داد که ساختار هایپرلینک اطلاعات در وب، یادگیری و خلاقیت کاربران را ارتقا می‌دهد. این در حالیست که اساس مفهوم عصر گسیختگی با نوعی نگاه منفی همراه بوده است.

فزونی اطلاعات، ذاتی عصر گسیختگی است و به اندازه اهمیت‌اش پژوهش‌های کافی درباره آن انجام نشده است. اضافه بار اطلاعات که اولین بار به وسیله آلوین تافلر[۶] مطرح شده است به مشکل شدن فهم موضوعات و تصمیم‌گیری به علت حضور فراوان اطلاعات اطلاق می‌شود. پیش از انتشار عمومی مفهومی به نام عصر گسیختگی در سال ۲۰۰۶، پژوهشگران مختلفی بر موضوع تکنولوژی اطلاعات و نقش آن در انتشار هر چه بیشتر و سریعتر اطلاعات تمرکز داشته‌اند. سال ۱۹۹۹ اسپیر[۷] در مقاله‌ای گفت که تکنولوژی‌های اطلاعاتی تعداد اختلالات اتفاق افتاده در محیط کار را افزایش داده‌اند.

در راستای همین گسیختگی شناختی، گراهام[۸] در کتاب جستاری فلسفی درباره اینترنت[۹] که سال ۱۹۹۹ منتشر شده معتقد است دستیابی به اطلاعات در شرایطی که با اضافه‌بار اطلاعاتی روبرو هستیم به سختی صورت می‌گیرد و حتی اعتبار و درستی آن‌ها محل تردید است. مقوله اضافه‌بار اطلاعاتی در عصر گسیختگی به همین جا ختم نمی‌شود و کوواچ[۱۰] سال ۲۰۱۰ در کتابی عنوان می‌کند که اضافه‌بار اطلاعاتی می‌تواند به تشویش اطلاعاتی[۱۱] منجر شود که در واقع فاصله افتادن بین اطلاعاتی است که باید فرابگیریم و اطلاعاتی است که فکر می‌کنیم باید بدانیم. از این‌رو در عصر گسیختگی که با اضافه‌بار اطلاعاتی روبرو هستیم و توجه‌مان به کارها و اطرافیان‌مان مختل شده است، انبوهی از اطلاعات و داده‌ها را فرا گرفته‌ایم که نه تنها درباره درستی آن‌ها اطمینانی نیست، بلکه اساسا دلیل فراگیری آن‌ها را نیز نمی‌دانیم.